Jullie gaan even mee in mijn hoofd.

Zoals we eerder al hebben geschreven. 1 december zijn we aangekomen bij het theaterfestival. Door alle informatie van te voren kwam ik hier aan met (te) hoge verwachtingen denk ik.  Ze doen dit nu voor de 9e keer en had op social media gevolgd dat mensen echt vol lof waren die hier ooit geweest waren.  Sanjoy en zijn vrouw had ik zo een jaar of 8 geleden ontmoet bij een festival georganiseerd door Luc, van de theateropleiding Formaat in Rotterdam. Daar heb ik mijn 2 jarige theater opleiding gedaan.  Dus ik heb in mijn hoofd het festival in Nederland met allemaal theatermakers van over de wereld die echt hele mooi workshops hebben gegeven. Ik heb daar toen veel geleerd en prachtige dingen gedaan. En heel bijzonder mensen ontmoet. 

In de maillijst van dit huidige festival stonden namen waar ik toen hele mooie dingen mee heb gedaan en veel van heb geleerd.  Dus ik ging er vanuit dat het zo iets was, maar dan met het sausje van India een snufje magie van Sanjoy. En het verrassings element van Sanjoy zijn werk in de dorpen in het buitengebied van India. Er was verder minimale communicatie over wat te verwachten eigenlijk, dus mijn roze bubble is nergens gebarsten. 

Voor Nepal hebben we een van de rugzakken achter gelaten hier bij de locatie van Sanjoy in Badu net buiten Calcutta. We hebben de plek gezien, zijn rond geleid, alles gezien: de slaapplekken, het auditorium, de prachtige tuin. Ook hebben we hier toen geluncht en het eten was heerlijk. We zijn naar Nepal gegaan met het gevoel dat het super goed gaat komen die 18 dagen hier bij Jana Sanskriti (Sanjoy zijn theater bedrijf en locatie in Baru).

Op de vlucht van Kathmandu naar hier ontmoeten we Laura, die ook onderweg hierheen is en met haar delen we ook het vervoer naar de locatie. Maar ons vervoer stopt bij een plek warvan wij weten, dit is het niet. We waren er immers al geweest. Maar goed we stappen uit en de persoon die ons 2 weken eerder bij Jana Sanskriti had rondgeleid zei, jullie slapen hier. We lopen naar boven en komen in een totaal leeg appartement geen stoel niks. Er is een kamer met 5 matrasjes op de grond, 1 met 3 matrasjes en 1 met twee matrasjes. Die kamer met 2 is onze kamer.  Ik wist dat de slaapplekken spartaans zouden zijn maar ik had gedacht in het grote huis op de Jana Campus zelf?? En in een bed?  Maar goed, in de 5 kamer zouden mannen komen. De 3 kamer zouden vrouwen komen.  En ik had wel specifiek voor een  kamer samen met Branko gevraagd, want ook nog 17 nachten op slaapzaal met anderen zag ik echt niet zitten. Dus ik had geregeld dat we wel een eigen kamer zouden hebben. Ik had een mail gestuurd met de eerlijke uitleg dat ik een slechte slaper ben en dat het voor mij een dealbreaker is om op een slaapzaal te slapen.

Dus we komen hier binnen en er was geen licht in het appartement en buiten was het donker dus binnen ook. Maar met licht van de telefoon kwamen we een heel eind. De piepdunne matrasjes op de vloer waren duidelijk zichtbaar 😞.

Voordat onze chauffeur ons hier in het donker kon achterlaten riepen we al... we gooien onze spullen neer en gaan mee.....

We hadden geen idee waar we waren eigenlijk. Dus spullen gedropped en hup terug in de auto waar Laura als een aangeschoten dier met grote ogen zat te kijken want die was als enige achter gebleven in de auto buiten en wist ook niet wat er gaande was. 

Niet ver van het appartement was Jana Sanskriti zelf. We waren er de 1e en 3 december zou met een groot spektakel het nieuwe theater stuk gelanceerd worden.  Dus wij waren er wel, maar waren er niet. Ik had tijd om 4 armbanden te maken.

De theatermakers die met het stuk bezig waren hadden het daar druk mee. En mijn idee dat we ook met hen nog iets zouden doen ging in rook op toen we hoorde dat ze de 4e al zouden vertrekken.

De communicatie verder was minimaal.  Sima de vrouw van Sanjoy had ik ook in Nederland ontmoet dus die heb ik opgezocht en hallo gezegd en Sanjoy zelf heeft 2 dec een seconde mijn hand geschud zich voorgesteld (terwijl ik in Nederland al een week met hem was opgetrokken ooit). Maar hij had het druk en zou de 4e wel tijd voor ons hebben. 2 december druppelde er mensen binnen en de 3e ook. En op de 3e stonden we op een totaal van 18 personen en we zouden met zeker 35 zijn.  Wat blijkt, er is een dingetje aan de hand met Engeland en India en een visa aanvragen in Engeland is bijna onmogelijk geworden. Dus de Britten zijn er niet. En zo waren er nog wat redenen waarom de andere 17 er niet waren. Er zouden er later nog een aantal aanhaken op latere data. Op de 2 december kwamen er Duitsers aan. Waarvan 1 in een rolstoel die had gemaild met allerlei "verzoeken". Was het ok als hij zou komen, kon dat wel etc.  Via mail de toezeging, ja het kon wel maar in werkelijk schrokken ze zich de pokken toen ze hem zagen.  Ze wisten niet dat hij in een rolstoel zou komen. Nu is de campus van Jana Sanskriti niet of echt niet rolstoel toegankelijk. De paniek was gelijk duidelijk. Wij verstaan Duits en hebben dus kunnen meegenieten. Voor dat stel kwam een oplossing maar het auditorium waar het toneel stuk getoond zou worden is 3 trappen op maar dat waren zorgen voor morgen. 

De 3e was de show in de avond. In de middag en avond veel pers die toch wel erg graag de gasten (wij) op de kiek wilde zetten want dat is belangrijk (not), maar voor hier wel.. hahaha

De 4e zijn we gestart met de workshops maar die krijgen we van Sanjoy of zijn zoon. Maar dan neemt Sanjoy het steeds over. Dus nog steeds van Sanjoy. Hier wordt ook duidlijk dat Sanjoy het niet los kan laten als iemand anders het doet. Maar goed dat is een familie ding en vechten ze zelf maar uit.  Dag 1 van de workshops gingen we gelijk de diepte in, maar eigelijk gelijk veel te diep. En geen van de oefeningen was geschikt voor de rolstoel.... dus de knul in de rolstoel voelt zich niet inclusief. Dat snap ik.

Op de feedback, we gingen te snel te diep...  was het antwoord dan hebben jullie de opdracht niet begrepen... maar de hele groep ging te diep . Dat was het punt dat ik wilde opstappen eigenlijk...  maar ik ben gebleven.. wij zijn gebleven. 

We zijn nu een paar dagen aan het werk aan een theater stuk.. en toen we wisten wat we zouden doen kregen we een nieuwe deelnemer... en op het moment dat we weer alles dezelfde kant op hadden kregen we weer een nieuwe speler.  En gelukkig als we weer op orde zijn, krijgen we weer een nieuwe deelnemer en moet alles weer anders.  Onze groep bestaat nu uit een Italiaan so so in Engels. Een Griek goed in Engels. Een Duitser die een beetje Engels spreek en in de rolstoel zit. En 3 fransaises die minimaal Engels spreken. Moet ik uitleggen dat een theaterstuk maken met dit gezelschap een eeeeeh drama is... hahhaah maar goed morgen vervolg ik mijn verhaal het is anders veel te lang wordt xx Nicole 😘