Het festival bij Jana Sanscriti.

We zijn hier de 1e aangekomen. Dat was wel echt een reisdag. We waren hier om 18:00 uur en alles was donker. 

We waren al een keer bij het centrum geweest om 1 rugzak achter te laten voor de 15 dagen Nepal. Dus we wisten hoe het eruit zag.  Maar bij aankomst stopten we echt heel ergens anders. We slapen in een leeg huis waar de kamers zijn onderverdeeld een voor ons... een kamer voor 3 dames en 1 kamer voor 5 heren. Er is geen warm water, geen gordijnen,  geen handoeken, en we slapen op een soort stro matras van 4 cm dik op een marmeren vloer. Zodra Branko gaat liggen gaat hij niezen. En ik vind het echt wel erg hard. Als ik eerlijk ben. Dus ik heb geen idee hoe lang ik het ga volhouden. Gisteren een workshop gedaan wat voor mij een herhaling van zetten is. Alles heb ik al gehad. Maar leuk om weer op te halen en op te frissen.

Het theater stuk gisteren was echt wel heel erg bijzonder. Een cast met heel veel verschillende beperkingen. Zoals doof, blind maar ook allerhande andere beperkingen. Maar ze hadden manieren gevonden om over het podium heen te bewegen alsof ze konden zien. Ze deden mee aan alles al kunnen ze niet horen. Wij weten dat het mensen zijn met beperkingen dus we letten op hoe ze het doen. Maar zou je het niet weten dan zou je het misschien niet eens zien. Echt inclusief dit stuk. Gemaakt voor en door de acteurs. Tim is een theater maker uit Engeland. Die was erbij betrokken.

En Jenny een dame die zelf doof is, maar mede verantwoordelijk was voor de opening van Paralympic games in 2012 in London. En ze hebben samen met Sanjoy een prachtig stuk neergezet. De komende tijd zullen we het nog een aantal keer zien, waarvan 1x in een groot theater in Calcutta zelf.  Maar ook gaat de show langs de dorpen. En daar mogen we bij zijn.

Vandaag weer workshops gedaan, alleen herhalingen van de opleiding die ik 8 jaar geleden gedaan heb. Maar dat is ok.