BNers in India.

We zijn nu over de helft van ons theater 18 daagse. De eerste optredens zitten erop nog 2 of 3 te gaan.  We hebben 3 dagen geoefend in het Engels met de 3 fransaises die eigenlijk geen Engels spreken en ook niet goed verstaan. En toen heb ik Sanjoy, die hier de toko runt , gezegd waarom we zo langzaam zijn...  de taal levert ellende op. Hij zei, net als wij zeiden, misschien moeten jullie jullie stuk in het frans doen. Want de gezichten staan op piekerend Engels ipv emotionaal acteren.  Daarin gaat de boodschap die best belangrijk is echt verloren. Ze proberen het 1 x in het Frans.... en ...... voila het werkt!!!! 

Maar echt tijd om het hele stuk nog 1x door te lopen is er niet. Dus ongeoefend moeten we voor meer dan 1000 mensen optreden. Mijn beste vertaling van 'Wie kent mijn kont in Keulen' gaat over ieders hoofd heen. Iedereen is gespannen. Behalve Branko en ik, het zal ons jeuken... want het publiek spreekt alleen maar Bengali dat is een taal hier in West Bengal. Dus of wij nu Frans, Engels of wat dan ook spreken het hangt van de joker in het stuk af ,wat er van terecht komt. En die vertelde een ander verhaal dan ons verhaal op de avond zelf.. dus heeeeey who know my ass in ..... hahahah

Er zit zoveel drama in deze groep. De een jankt alleen maar, de ander zit in zelfmedelijden, en een aantal van de anderen horen zo graag hun eigen stem dat ik mijzelf niet meer hoor denken. Dit in combo met 10 tot 12 uur pd in dorp omdat daar hun festival is , in het jawel Bengali... zonder vertaling.  Pffff we worden binnengehaald in zo een dorp alsof we goden zijn ( heel ongemakkelijk eigenlijk), dan eten we en daarna moeten we op de grond gaan zitten zodat we iedere theatrale uitspatting van alle kinderen in het dorp kunnen zien. Dus een gymmend kindje, een dansje van de ander en een toneelstukje van een clubje van 6. Je kent het wel.  Maar dan 4 uur... minimaal.  En dan daarna de officiele honors met bloemen en speeches.  Bla bla bla dan de ene dag is het onze play en de andere dag is Waistland, het stuk van  Sanjoy.  Waar Sanjoy zelf ook nog stoeit met het in Forum te krijgen.  Ik zet dit allemaal nu een beetje grappig/sarcastisch neer, dat realiseer ik mij heel goed. Dit is een combo van frustratie,vermoeidheid, pijn in mijn lijf en mijn HSP staat op hyper actief. Om te kunnen slapen, slaap ik met oordoppen wat ervoor zorgt dat ik overdag alles nog harder hoor, dit is niet helpend natuurlijk. 

Maar even al het dollen opzij... het is ook wel erg bijzonder allemaal.  De communities hier en wat ze op touw zetten voor Jana Sanskriti is wel echt heel bijzonder. We hoorde gister dat tijdens covid Jana Sanskriti voedselpakketten heeft uitgedeeld aan de dorpen waarin ze actief zijn. En dit is het eerste festival in 4 jaar dus iedereen komt uit loyaliteit en eindelijk weer eens vermaak.  Alles wat er gebeurd heeft een politieke lading veel rode sjerpen en vuisten in de lucht.  Veel zwaaien met vlaggen en best wat anti Engels geluid.  We zijn eigenlijk een rondreizend clubje van buiten India die het feest betalen met het het workshop geld wat we betaald hebben. Vandaar de honeurs met bloemetjes etc als we aankomen.  Ik was mij van te voren niet bewust dat het dit zou zijn. Het is een beetje onwerkelijk allemaal. We verlaten het hotel om een uur of 12 uur en rijden dan 2 uur heen en 2 uur terug en terplaatse wil iedereen met ons op de foto. 

Nu is Branko niet vies van een selfie dus die vermaakt zich wel. 

Van het forum theater stuk wat we hebben moeten maken komt niet veel terecht. Forum theater is waar mensen uit het publiek de rol van een van acteurs op het podium kan overnemen. Maar dat is een proces en daar is geen tijd voor.  Dan worden het vreemde stukjes omdat alles is gemaakt op het inbreken van het publiek. Je speelt een scene die zet je stil op een moment waarop op publiek kan inbreken. Maar gebrek aan tijd betekent dat we het achter elkaar spelen en het eigenlijk niet klopt.  Maar ja, er staat weer andere artiesten in de dop te wachten met een voetbal om te laten zien hoe lang hij hem hoog kan houden. Maar goed van onze 3 maanden hadden we ons deze 2 weken heeeeel anders voorgesteld. Maar dit konden we niet weten. En dat we ook letterlijk op een politieke rondreizende rally zouden gaan, al helemaal niet. Het dorp gister was ook grimmig. Naar mate de avond vorderde werd ongemakkelijk. En kwam er zelfs een korte toespraak dat we vooral bij elkaar moesten blijven en onze spullen niet uit het oog moesten verliezen, vooral de mobiele telefoons niet.  Aan het begin van de show toen de lichten aangingen ging de hele meute ineens rennen want er liepen 2 stieren dol door het publiek, dus never a dull moment 

Wij maken geloof ik echt wel bijzondere dingen mee en van deze groep is ook wel te leren. Er zit veel kennis in de groep. En we beginnen nu een beetje te delen. Dat is mooi. En leerzaam. Dit verhaal heb ik in 2 dagen geschreven want in de avond komen we pas om 23:30 terug en moeten dan nog eten.  Dus ik schrijf in de vroege ochtend.  Want 8:30 ontbijt 10 uur overleg en 12:30 lunch en dan hup hup weer 2 uur in de bus. Warme groet